Een filosofisch stukje over zingeving en Onbegrensd denken.
De laatste jaren ging ook ik, net zoals velen in deze turbulente tijden, op zoek naar zingeving. En stelde ik mij de vraag der vragen, de Moeder van alle "Waarom's".
Hierbij heb ik me - maar vraag me ironisch genoeg niet waarom - steeds verzet tegen het betrekken van iets buiten-wereldlijks in het bekomen van een antwoord.
Het Goddelijke plan, het universum, het allesdoordringende bewustzijnsveld, ... en zelfs het strikte determinisme - wat in sé ook maar een geloofsbelijdenis als een ander is...
Het kon en kan mij als antwoord niet bevredigen.
Constructies van de geest, de ene al fantastischer dan de andere... in tegenspraak met het verstand, verhalen om te verzachten wat we eigenlijk niet willen geweten hebben... dat er misschien helemaal geen antwoord is.
Een mogelijk antwoord, of eigenlijk geen antwoord, is dat je zingeving niet kan weten, maar hebt te ervaren. En dat is eerlijk gezegd ook wel hoe ik het zelf meer en meer beleef.
Maar wat is zo'n ervaring anders dan het volle bewustzijn van hier en nu? Los van kosmische verhalen en verklaringen.
Van waar de nood om er vanalles extra aan te verbinden, dat ons weer weghaalt van wat er in de zuivere beleving van het nu is?
Ook kan ik me moeilijk vinden in de hele beweging om het verstand ondergeschikt te maken aan gevoel, intuïtie, ervaring. 'Uit je hoofd en in je lijf'. Alsof het hoofd ons lijf niet is. Alsof het leven zo veel mooier is nadat je onder de guillotine hebt gelegen.
We kunnen nu eenmaal niet terug naar het tijdperk toen er nog geen abstract denkvermogen was, en we zoals katten en paarden op elk moment zuiver in het nú leefden.
In tegendeel, het hoofd - vanuit de aanname dat abstract denkvermogen zich daar ergens situeert - is er en wil ook wat. En mijn hoofd, rede, ziet de tegenspraken tussen kosmische verklaringen en waarneembare werkelijkheid. Het is en blijft Cartesiaans dualisme met al z'n logische tekortkomingen, en ik blijf op mijn honger zitten.
Als ik de horizon dan nog een stukje verder push dan kom ik uit op de volgende vraag: waarom kan onze rede eigenlijk niet om met contradictie? Waarom kan zo'n tegenspraak logisch niet gedacht worden?
Misschien is het wel een kwestie van perspectief, zoals de geniale filosoof Nietzsche het durfde te stellen: vanuit het ene standpunt lijkt het een onverenigbare tegenstelling, maar vanuit een ander standpunt zijn het misschien gewoon schakeringen van één en hetzelfde fenomeen.
Wat als denken nu ook gewoon eens een lichamelijke ervaring als een andere was...?